Familie beer
woont niet meer
In ons huis.
Opruimen is herinneren, is vaarwel zeggen
Maar ook even op plaatjes vastleggen.
Twee beren van mij en één van mijn lief.
Dierbaar plat geknuffeld, liefdevol ruw behandeld.
Ik ken alleen de verhalen van mijn eigen twee beren. Aan de beer van mijn lief kan ik zien dat hij zorgvuldig van nieuwe zwarte oogjes is voorzien. Omdat de glazen oogjes gevaarlijk konden zijn? Of omdat kleine peuter vingertjes die mooie kralen te grazen hadden genomen? Ik weet het niet, ik kan het mijn schoonmoeder ook niet meer navragen. Mijn lief heeft geen idee. Wel weet hij dat het zijn oudste, als baby gekregen beer was van een paar hele trotse tantes.
De grote beer kreeg ik als ’troostbeer’ van mijn oma en haar man. Ik was namelijk intens verdrietig door een ongeluk dat mijn eerste kleine beer – door mijn toedoen – was overkomen:
Wij hadden in de keuken een kolenkachel staan. Zo’n zwarte potkachel met een vlakke bovenkant waarop ’s winters werd gekookt. (Dat scheelde weer dubbeltjes voor de gasmeter.)
Als kleuter van een jaar of vier had ik een stoel naast de kachel gezet. Ik was er bovenop geklommen met beertje in mijn hand. Ik gooide hem omhoog, kom van de stoel, pakte hem weer op en herhaalde het spelletje. Of ik schrok toen mijn moeder de keuken binnenkwam weet ik niet, ik weet wel dat ik zei ‘mama kijk, beer kan vliegen’ en hop daar belandde mijn arme beer op z’n rug op de kachel. Mijn moeder griste mij van de stoel en mijn al verbrand stinkende beertje van de kachel. Ontroostbaar was ik! Mijn, mijn, MIJN beer was stuk!!
Mijn lieve mams gaf mijn beer een keurig ruglapje van een overgebleven restje gele gordijnstof. Zo was er van de zwarte plek niets meer te zien.
Toch werd beertje voor mij nooit meer dezelfde. En troostbeer kon ook nooit helemaal mijn beertjes plaats in nemen. Zo gaat dat met knuffeldieren..
In de jaren erna moest er nog heel wat keren gerepareerd worden. Beide beren kregen een oor aangenaaid, armen en benen raakten op onverklaarbare manier geamputeerd en werden in moeizame operaties weer aangezet.
De beren maakten heel wat mee in de loop der jaren.
Zijn in dozen gestopt, hebben meerdere verhuizingen overleefd, zijn op zolders gestald en in de donkerste hoeken terecht gekomen. Maar niet vergeten.
Na meer dan 60 tot zelfs 65 jaar was nu tijd van afscheid nemen gekomen. Ik heb ze als herinnering zorgvuldig op foto’s gezet. Zelfs nog op marktplaats gepost voor liefhebbers van antieke beren. Kreeg daar alleen zo’n irritante oplichtersreactie op, dus snel mee gestopt.
Toch gingen ze weg.. maar lafaard als ik ben in deze dingen; mijn -al volwassen- op één na jongste zoon heeft ze voor mij in de kliko gedaan. Ik heb niet gekeken. 🙈
Gelukkig heb ik de verhalen nog. En de foto’s.
